Ben gurbette yaşıyorum. Eşimle her sene beni babamın evine memlekete götürmesi karşılığında evlendik. 10 saatlik bir mesafe. Ama 5 yılımıza girdik her sene savaş vere vere pazarlık yapa yapa gidiyorum . Ya süreyi uzun buluyor yada gitme bu senede nolcak diyor. Ama kendi ailesi aynı ilçede her gün gidiyor yarım saat dahi olsa görüyor geliyor. Bakın eşimi şikayet etmek değil amacım. Allah var ev işinden tut da iki küçük bebeğim var onlar ile ilgilenmeye kadar herşeye yardımcı olur. Ama iş benim memleket havası almama gelince anlamanazlıktan geliyor a sen memleket e mi gidecektim, millet 2/3 yılda bir gidiyor gitmesen nolur uzak mesafe diyor gidersem de 1 ay olsun istiyorum çok görüyor. Ailesinin de etkisi var diye tahmin ediyorum. Dün yine böyle tartıştık
Ben itiraz ettikçe sen gidiyorsun ama her gün dedikçe
"Sana iyi davrandığımdan,her dediğini yaptığımdan ,dövmediğğmden böyle şımardın" diyor. Bende"hiç kimse istemediği birşey yapmaya mecbur değil içinden ne geliyorsa onu yap . Neysen o ol. Bana gerçek yüzünü göster dedim. Dövünce kendini erkek gibi hissedeceksen döv ama sonucuna da katlanırsın dedim.
Bana diyor ki sen gelinsin itiraz etme hakkın yok, buranın adetlerine uyacaksın vs vs.
Bende dedim ki kusura bakma o adetler yanlışlar ile dolu ise sonuna kadar çıkarırım sesimi
Sen herhalde her dediğine (he) diyen her dediğini kabul eden biri olayım istiyorsun. Ama yok kusura bakma hele de işin ucunda anam babam kardeşlerim var ise hiç susmam. Bu işin erkeği kadını yok. Evlat herkese evlat. Senin annen özlğyorsa benim anam babam da özlüyor.
Velhasıl kelam her memlekete gitme zamanı yaklaşınca böyleyiz haricinde iyiyiz ama benim çok zoruma gidiyor bu durum ses etmesem gitme dediğinde tamam desem demez ki hayatım ben her gün görüyorum ailemi senin de hakkın gidelim gör aileni yok. Kendi kızı da var şimdi beni anlamıyor da ilerde anlıcak. Ben asosyal ailesi için o üzüülğnce onu anlıyorum empati kuruyorum ama o empati den yoksun