Kızlar nasıl anlatılır bilmiyorum.... 21 gündür hastanede entübe halinde yatıyordu, bana hep iyiye gidiyor dediler, ya da kötüye gidiyor demediler hiç. Bende bayram gelsin de annemin yanına gideyim diye gün sayıyordum.. Tabutuna sarılmak nasip oldu ona sarılmak yerine.... Allah bizi öyle bir yaratmış ki, sanki beni de aldılar koydular oraya ama nefes almaya devam ediyorum. Herşey o kadar boş, o kadar gereksiz geliyor ki oğlum dışında. Sadece o yanımda, o da herşeyi hissediyor diye güçlü durmaya çalışıyorum ama içimde kopan fırtınaları anlatmaya denizler yetmez. Keşke biraz daha fazla zaman geçirseydim, alındığım şeylerde alınmasaydım, ona kızmasaydım hiç. Keşke anneler ölümsüz olsaydı.. Şimdi onu her zaman görmeye alışık olduğum yerdeyim. Onun oturduğu yerdeyim. Keşke şimdi gelseydi de kalk oradan orası benim yerim diye beni kaldırsaydı. Ocak ayından beridir yüzünü göremedim. Sarılamadım, son bir kez göremedim. Hasret gittim ona. Küs kalmak, kızmak Herşey o kadar boş ki. Her şey bir an sadece. Karşımızdaki kişiye en son ne söyledim onu kırdım mı diye düşünmek çok berbat birşey... Şimdi onun kokusuna, sıcaklığına hasretim... Sabah yazan yazmayan herkesten Allah razı olsun, şimdi okuyabildim.