Evvettt buna 2 yaş sendromu benlik kavraminin gelişmesi kendini kanitlayabilme en zor dönem deniyor :D kendimi odaya kapatip ağladığım.gunler oldu ama merak etme geçiyor sadece sabirla karşılamak her seferinde sakince davranmak önemli. Biz oğlumla o yola girdik 2 yaşında başladı maceramiz 3 yaşına kadar devam etti (oglum suan hayatta degil) ama tecrubemi sizle paylasmak istedim neyi doğru yaptim neyi dogru yapmadim hakkinda. Mesela şunu yapma deidigimde ' yapicam' gel oğlum
'gelmicem' git oğlum
'gitmicem' bu ve bunun gbi o zamanlar da kendimi tutamayip bağırdım anlar oldu o anda çocugun iyice arsızlaşip benim dahada inadıma yaptigini farkettim. Ve dedimki bidaha asla bagirmayacagim. Arastirdim cok fazla. Ve bu sefer sakince yaklaşmayı denedim şunu yapalimmi dedigimde hayirrrr yapmicam diyosa eğer onun sevdiği birseyi öne surmeye başladım mesela şuraya gidersek orada senin sevdiğin hayvanlari görebiliriz gibi.. bunu soylerken yalan soylemekten bahsetmiyorum yapabileceğim şeyleri ve onu mutlu eden şeyleri alıp karşımıza konuşarak. Ve şunu da ekleyim ağladığı zaman ısrarla şunu yapmak istiyorum gibi. Ağladığı icin asla yapmadım çünkü bu şekildede aglayarak her istedigini olacağını düşünüyor bazi kaynaklar kesinlikle odullendirmeyin diyo ama benim katilmadigim olay bu ödüllendirmek bazen cok işe yarıyor sürekli degil tabi ama mesela ben çocuğuma tuvalet aliskanligini odullendirerek ogrettim.