Klasik ama gercekten insani benliğinden soğutan bi durum kendini yalniz hissetmek.Ben gurbette yaşiyorum 7 senedir cevremi komsumu aile olarak benimseyerek gecirdim cocuksuzdum daha zordu cocugum oldu yine ayni durumlara dusuyorum.Ya zor bi donemdeyim arkadaslar cok yalnizlaştirildim.Babam cezaevine girdi,Annem ananeme gitti ilestisim yok erkek kardesim ve kizkardesimde uzakta zaten biri kendi maddi imkanlariyla cebellesiyor erkek kardesimde babam icin avukat meselesi dosya falan filan telrfon gorusmesinden dahi uzak kaldim.Esimle ust uste konustum ama kendisinin artik nasilsin demesi gerekirken hicbir zaman oturup dertlesmedi beni anlamadigi icin ona karsi hircinlastim onun tek yakin arkadasi telefonu disari cikip hava aldirmak sohbet etmek eş balglantimiz kalmadi.Ya yakin cevremde zaten komsularim var arkadaslar hakikaten komsularda nasil sen verdinmi sen iyi oldunmu sen cagirdinmi gelirler.Yani hep kendim yaptigim icin birkac gun arayip sormayayim cagirmayayim nasil oluyor diyorum kimse ne ariyormus ne soruyormus nede geliyormus hep ben yapmisim su zamana kadar.Cok yalnizlastirildi. Gecmisten tanidiklarim yada simdiki tanidiklarım.Cok kötü birsey Rabbin var yalniz degilsin diyenler olacak Allaha siginip dua etmek onunla olmak tabiki ilahi ragmete erdiriyor ama bi dünya icinde yasiyoruz kendin soyut olarak yalniz hissetmek yipratici bu bir psikolojik bi donemmi anlamadim ama kızlar bir boslukta hissediyorum kendimi ara ara sebepsiz ağlıyorum konuşmak istiyorum mesela dün o kadar ki sıkıldım ki aksam kizımla yuruyus yapmak istedim sokaklar bombos arazi kimsecikler yok sanki terkedilmjs gibi bi sehir kaldigim yer bilmiyorum ama hakikaten Allah icimi ferahlatsin gercekten bana deger veren insanlar cikarsin karsima diyorum.Su kalabalik bayram resinlerini gorunce cok imreniyorum yaa kimi.ailesi ile kimi ailecek kimi sevdigi arkadas dost kolu komsu gruplariyla icim gidiyor.
