Öncelikle küçüklüğünde istismara uğramış insanlarla yanyana getir kardeşini , hayatın her şeye rağmen devam ettiğini görsün. Kendi için sebepler bulsun yaşama daha sıkı sarilsin. Psikolojik tedavi + sosyalleşme / inan ki kendini daha iyi hisseder. Ne yazık ki bir çoğumuz küçükken böyle şeylere maruz kaliyoruz. Ki onlardan biri de benim. Ve bak şuan evliyim , oğlumun doğmasını bekliyorum. Eşim şimdiye kadar onca kavgaya rağmen bir kez olsun bunu yüzüme vurmadı. Ben bazen korkarım geceleri , ağlarım , titrerim sadece sarılır geçecek der. Herkes bir değil , evet sere,fsizler çok fazla ama iyiler de var. İlişkimiz ciddiye giderken açıkladım ben bu durumu eşime ve ne oldu biliyor musun? Nasıl kaldırabildin böyle bir şeyi tek başına diye sinir krizi geçirdi , hastanelik oldu. Sen nasıl dayandın böyle bir şeye diye diye daha çok sarıldı bana. Kardeşine söyle başını dik tutsun , hiçbir suçu yok. Daha küçücük çocukken ne yapabilirdi ki? Ne yapabilirdim ki? O zaman bilmedi , bilmedim. Sustuk , korktuk belki ama şimdi o kişilerle karşılaşmıyorum çok şükür. Ama karşıma çıkacak olsalar meydanın ortasında olsak yüzlerine tükürürüm. Kendini yalnız hissetmesin , suçlu hissetmesin. Bazen ne yazık ki en ağır yükleri tek başına omuzlanmak gerekiyor. Kardeşini op benim için , dik dursun , güçlü olsun , her şeye inat yaşasın. Korkmasın , cekinmesin ve sevgilisi ile bu durumu senin yanında konuşsun. Eğer gerçekten seviyorsa zaten çıkar gelir ister , takar yüzüğü , alır omzundan yükü. Sevmiyorsa da kardeşin için iyi olur , gerçek yüzünü görmüş olur. Hayat her şeye rağmen yaşanması gereken bir döngü. Yalnız değil , unutmasın.