Ekimde işe başlıcam, kızım 6,5 aylık olcak. Her gören "ayy nasıl bırakcaksın yazık, günah daha çok küçük, tam sana ihtiyacı olduğu zaman, sen çok zorlancaksın, ayy kıyamam hep aklın evde kalcak" gibi cümleler kurmalarından sıkıldım. Ben bilmiyorum sanki bunları. Zaten içim içimi yiyor, annem bakacak ama yinede insan kıyamıyor. Evlat bambaşka bişeymiiş.sanki benden başka kimse onun derdini anlamıcakmış gbi geliyo. Mecbur olmasam zaten çalışmam sanki keyfim için gidiyorum. Zaten kendimi bu konuda yıpratıyorum bide insanlar iyice üstüme geliyolar.