Kizlar iyi geceler. 17 yaşında severek evlendim. İlk yıl çok güzeldi. Sonra tartışmalar başladı derken bu şiddete döndü. Hamileliğim süresince 1 kere vurdu sadece. Doğumdan sonra hiç şiddet gormedim ama keşke şiddet görseydim lafları daha ağır. Her tartışmamızda neden bilmiyorum ama hep haksız çıkıyorum. İnanın sebebini Bende bilmiyorum. Bir şekilde haksız çıkıyorum ben bile şaşırıyorum inanıyorum haksız olduğuma. 3 senedir ben haksızım buna inanmaya başladım artık. 1 kere evden kovdum ve o beni defalarca kovdu. Sanki 3 senedir evli değiliz gibi hissediyorum. Artık susuyorum. Gitmek istesem gidecek bi kapım yok. Ayaklarımın üzerinde dursam kızım 17 aylık daha ona bakacak kimsem de yok. Birikimim de yok. Çoğu kez terapiste gidelim dedim deli değilim diyor. Ve üstüne ben babaannesine bakıyordum evlendiğim günden beri erkek kardeşi de bizimle yaşıyor. Ne gelinligimi bildim ne evliliğimi ne çocukluğumu bu beni üzüyor. Gitmek istiyorum kızlar ama gidemiyorum. Hem korkuyorum bize zarar verir diye hemde ayaklarımın üzerinde duramam diye. Cunku korkuttu artik gozumu ilk başta şiddet göstererek. Daha birçok birsey o kadar doluyum ki size anlatamam. 20 yaşındayım bi 20 yıl daha yaşar mıyım bilmiyorum ama yaşadıklarım sanki 40 yıllık anılar.