Öncelikle merhaba kizlar ben 6 ay önce kızımı erken doğumla kaybettim maalesef 22 haftalik geldi dünyaya okadar pskolojim bozuldu ki anlatamam şuan size bunları bile yazarken hıçkıra hıçkıra ağlıyorum kokusu hala burnumda o minnak suratı o kara saçları mis kokulu yüzü güzeller güzeli yüzü gözümün önünden gitmio ne hayaller kurmuştum herseyi hazırdı kızımın tokasindan elbiselerinden çoraplarına varana kadar tüm örgülerini kendi ellerimle örmüştüm ama ne yazikki giydirmek nasip olmadı şimdi yapabildiğim tek şey evimin dibindeki mezarina gidip saatlerce ağlayıp dua edip tekrar eve dönmek elimden bisey gelmio ama hem benim hem eşimin psikolojisi alt üst eşimin yanında kızımdan bahsedemiorum kızımın adını söylediğim dakka kendini mezarlığa atio direk ağlayarak kızıma gidio eşim hiç ağlayan biri değildi ama annesini kaybettiğinde bile ağlarken gormedim onu ama evlat acısı bambaşkaymis gerçekten maalesef kızımın yüzünü eşimde gordu hastanede yikarlarken eşimde girmiş içeri izlemiş kızımın ölüsünü yikarlarken ilk ve son defa görmek istedim dedi bana yikamislar hatta eşimde yardim etmiş öpmüş koklamis sonra kefene sarıp eşimin kucağına vermişler ağlayarak mezarlığa morg a getirdi snra da defnettik ikimizde hiç iyi değiliz bir bebek daha istioruz ama kızımı kaybettikten snra henüz hiç olmadı Rabbım bir kız evlat daha nasip etsin inşallah eşimde dio bir kızım daha olsun sürekli namazda bu dualarına şahit oluorum hem ben kızım için üzülüyorum hemde eşime baktıkça onun nasıl üzüldüğünü gördükçe yüreğim parcalanio bizede dua edin kimin duası kabul olacağı belli olmaz Rabbım kimsenin kucağını boş bırakmasın özür dilerim biraz uzun oldu :(