Bugün eşim iki günlüğüne şehir dışına çıktı şuanda evde tekim 3 yıllık evliliğim içinde ilk günden bu yana anne olma hayaliyle yaşıyordum bazen vazgeçtim bazende Tevvekül ettim bazen evladını emziren bir annenin şefkatini izlerken içim yandı Bazen evladına sevgisini gösteren Öpen koklayan bir annenin mutluluğunu izlerken gözlerim doldu bazen evime geçtiğimde ki o kocaman boşlukta boğuldum bazense o sessizlik yorgunluğuyla şükür ettim Bazen evlâdım emzirirken uyuduğumu hayaliyle uyudum bazen evlâdımın sesiyle uyandığımı hayal ettim elbet Olacak tesellileriyle avundum Internette gördüğüm çocuk vidyolarıyla neşelendim bazen hüzünlendim çoğu zaman özendim Karını kocaman anneleri gördükçe hayal ettim bazen olursa nasıl olur kime benzer nasıl anne olurum yetebilirimiyim duyguları arasında kayboldum. Eşim çocukları sevdikçe yeğenlerini kucağına aldıkça içim yandı Yetersizlik duygusu içerisinde ne güzel bir baba olur ona baba olmak çok yakışır sözleriyle avuttum kendimi hep birgün bir aile olacağıma inanarak sustum ve dua ettim sustum çabaladım yoruldum duruldum hıpranlandım umutlandım umutlandıkça umutsuzlaştım acabamı diye düşündüğüm de kimseyle heycanımı paylaşamadım çünkü kursakta kalan tek heves benimki olsun istedim eşimin içine gömdüğü evlat isteğini defalarca hissettim Bana hissetirmek istemesede belki bir kadın olarak en çok ben üzüldüm bugünse bambaşka üzüldüm evlatsizligima yanlızlıkla yüzüme vurulduğunu hisettim Ama yinede hep bur umutla beklediğim gibi Bekleyecem Benim olan nasipime düşen Rabbim bana en layık gördüğü zamanda en hayırlı vakitte geleceğine inanarak Bugün bambaşka yanlızlaştım ...