Merhaba canım bende 25 yaşındayım çalışyrdm evlenip başka şehire tasininca ayrılmak zorunda kaldim isimden ailemin zoruyla evlenmistim ama mutluyum. Ünv bitti bı kaç yıl çalıştım kpss ye giricktim arkadaş ortamım güzeldi gezip tozup egleniyrdum maddi gücüm vardı misal hamile olmasam kesin tatildeydim şuan hersene olduğu gibi.Ama şuan herkesten uzak bı şehirde yaşayan 4 duvar arasında akşam eşini bekleyen ay sonu olsa da maaşından para kalsada biseyler alabilsem der oldum bunlar bazimiz için zor çok zor hatta ,aynı senin gbi kilo da aldım 60 kiloydum 85 olmuşum eşim kilomla da dalga geçiyor doğumdan sonra geri 60 olursun demi bu ne falan diyor psikolojik olarak kötü tabii ve ben çocuk sevgisi taşımayan ağlayan çocuk görünce ordan uzaklaşan veya bu çocuk agliyr kesin Dr a gitmesi lazım yoksa bı çocuk durduk yere ağlar mı diyen veya azarlayan biriyim .Eşim yaşım geldi diyerek çocuk istedi bende hemen olmaz diye düşünerek korunmadigim ay hamile kaldım ilk öğrendiğim de şok geçirdim hemen ilk aydan mi kaldım oha yuh diyerek Bulundugum yerde saatlerce düşündüm durdum üzüldüm..
Sonra haftalar aylar geçti melegimin olacağını öğrendiğim kızım kızım diye konusuyrm akşama kadar karnimla cicili bicili tokalar aliyrm ikimizi de eşimi de çok seviyorum çok iyi bı baba olacak eminim blmiyrm ya ben mutluyum ama ünv okudum 2-3 yıla kalmaz yine çalışırım bakıcı tutarım karı koca çalışırız gbi düşüncelerim var ,bazen hayat bizi nereye götürür bilemiyoruz ciktgmz yolda yaşamaya çalışıyorz 3 hafta sonra doğacak onunla oyunlar oynarim eglenirim evde de sıkılmam blmem böyle düşünüyorum