Biraz dertlesmek istedim. 26 yaşındayım. 2 yıllık evliyim 11 aylık çocuğum var. Ben hep aşk evliliği yapmak istiyordum evet evlendigim esimi sevdim. Ama bekarligim hep erkeklerden darbe yemekle geçti. Ilk sevgilim üniversitede de oldu. 2 ay sonra beni sebepsizce terketti. Aci çektim. Sonra bi müddet kimseye yaklaşamadım. Güven duyamadım. Sonra 2 yıl sonra biriyle tanıştık. Askerdi. Ama duygularımı çekebildi. 2017 senesiydi. Sevgili olduk ama bu oyl3 boyl3 değil aşırı sevdim bu insani. 6 ay sevgili olduk beni çok değerli hissettirdi çok değer veriyordu buluşmamızda konuşmamızda her yerde. Çok seviyordum onu. Askerliğin bitmesine 2 ay vardı. Gelince aileler tanışacaktı. Hayal kuruyordum. Bir gun sebepsizce bizi düşünüyorum sonumuzu ben askerim benle sürekli gezersin sana yazık bana zaman ver biraz düşüncem dedi
Çok üzüldüm ama tamam dedim herşey güzel giderken düşüncem dem3si beni boğdu. Sonra ben düşündüm dedi bikac gün sonra. Ayrılalım dedi ama seni çok seviyorum dedi. Yikildim okula girmedim derse girmedim parklarda ağladım evinin önünden geçtim ağladım eve geldim mecburen belli etmemeye çalıştım ama kalbim bıçaklar saplaniyordu bikac gün sonra farkeden takip attım bide ne göreyim bi kızla foto atıp hiç bitmeyen sevdam yazmış meğersem eski sevgilisiyle barışmışlar ben hiç yokmuşum
Oldum resmen tamamen erkeklere inancımı kaybettim sanıyordum 2 yıl kimseyle konuşmadım bile o 2 yılda bunlar nişanlandılar. En son umudu kestim nisan olduğu gün asker kolyesini boynundan çıkarıp gole attim ağlaya ağlaya. 2 yıl sonra eşimle tanıştık onuda sevdim seviyorum ama evliliğim de tek Iyi dediğim şey evladım oldu ailesinden çok çektim çekiyorum eşim tam aileci bana çok değer vermiyor ve bazen yalandı biliyorum ama eskinin ilgisini arıyorum ve keşke böyle olmasaydı diyorum
Kötü durum.