Herkese merhaba. Eşim ile evlendikten 10 gün sonra kanser olduğunu öğrendik. Kendimi o kadar çok feda ettim ki onun için bir bebek gibi ilgilendim onunla. Ama hiç bir Zaman bana öyle davranmadı. Bademciklerim şişti, öksürük tuttu hasta oldum. Gecenin bir yarısı ben öksürükten uyuyamazken geberrr dedi. Sonra ben hatırlamıyorum. Gece konuşmamı dikkate alma dedi. Herşeyin altında var bir gerçek. Neyse 3 4 yıl geçti . Kanseri atlattı,bir kızım oldu. Rabb'im sağlıklı sıhhatli nasip etti. Şimdi kızım 2 yaşında. Ama öyle günler geçirdim ki, doğduğundan beri. Artık dayanamıyorum. O kadar pimpirik ki. Yeni doğdu. Ben kızım ile yer yatağında yattım. Çocuk düşer, birşey olur. Dört dörtlük odası yapıldı bebeğimin bir defa uyudu mu deyin hele. Her banyosu problem. Sanki ben üvey anneyim, çocuğu öldürecem ya. Yardım deseniz hiç yok. Annem gelip gitti. Her zaman o yardım etti sağolsun. Ek gıdaya geçeceğiz 6 ayı geçti yok gerek yok. Birde çok bilmiş. Of pandemi sürekli evde . Herşeye lafı var. Sütten kesecek, Allah'ın verdiği rızkı aldım oldu. Çocuk hasta oldu tüm bahane ben oldum. Artık dayanamıyorum. Birşey oluyor hep ben haksız. Ne olur dua edin. Huzurum düzelsin. Ben bu adama aşık olarak evlendim. Şimdi ne huzurum kaldı ne düzenim. Boğuluyorum artık. Çocuğum bugün ağlıyorum diye göz yaşlarımi siliyor.