Şimdi nerden başlasam bilemedim ama benim dokuzuncu ayından gün alan bi kızım var, yani sekiz aylık.. Sekiz aylık bebeklerin gelişim özelliklerine baktığımda, anne-babasını ayırt eder ve diğer insanları yabancı olarak görerek ağlar diyor.. Bir de ayrılık korkusu yaşadığı için sürekli annesini ister, annesinin paçasından ayrılmaz diyor..
Daha önce aylarca süren kabızlığı olmuştu, gazı da çoktu, bu yüzden durmadan çok fena ağlıyordu.. Şimdilerde de diş dönemi, atak haftası, ayrılık korkusu, yabancılama hepsi bir araya geldi sanırım kızım çok huysuz.. Yani kısaca doğduğundan beri ağlayan bi bebek konumunda..
Öyle evinde insan eksik olmayan, sürekli misafiri gelip giden bi aile değiliz.. Ama yine de arada misafirimiz geliyor, ben kızımı sürekli parka çıkarmaya çalışıyorum, anneme, abime, eşimin ailesi tarafına gidip geliyoruz.. Tamamen insanlardan izole bi hayatımız da yok.. Ama kızımı doğduğundan beri ağlayan bir bebek olarak gören herkes, insan içine çıkarmıyorsun onun için böyle oluyor diyor.. (Kaynanamın deme amacı farklı, ona gidip işlerine yardım etmiyorum diye diyor onu biliyorum).. Bugün evde huysuzlandığı için dışarı çıkarayım dedim, ağladığını gören komşu teyze yine insan içine çıkmaya alışık olmadığı için mi ağlıyor dedi, uyu.z oldum.. İnsan içine çıkmaya alışık olmadığı için ağlasa evde sadece benleyken ağlamaması lazımdı.. Bir de nazlı alıştırmışsın diyorlar, ben sekiz aylık bebeğe nasıl alışkanlık kazandırayım, bi alışkanlık kazandırma imkanım olsa yiyip içip sesini çıkarmadan uyuma alışkanlığı kazandırırım..
Şimdi sorum şu, onlar mı haklı, ben mi haklıyım.. Sekiz aylık bebeğin yabancılardan korkması anormal mi, ben mi yanlış bişey yapıyorum..
(Çok uzun oldu, kusura bakmayın)