14 yaşımdan beri çalışıyorum tüm ihtiyaçlarımı, giyimimi, kuşamımı, bakımımı hep kendim karşıladım. 20de evlendim 2 yıl daha çalıştım. Şimdi ise 4 aylık bir prenses annesiyim. Hamileliğimi ve doğumdan sonraki dönemi hep evde geçirmek zorunda kaldım. Eşim asgari ücret alıyor. Her şey ateş pahası oldu. Bir de üstüne kaynımın düğünü olacak şehir dışından kız alıyoruz. Giyecek ne bir elbisem ne ayakkabım hiçbir şeyim yok. Gidelim alalım diyemiyorum utanıyorum. Ama alınması da lazım. Bu zamana kadar tüm ihtiyaçlarını kendi karşılamış, kendi ayakları üzerinde durmuş biri olarak bunu söylemek benim zoruma gidiyor. Kendime bir şey alabilmek için kocam da olsa birinin eline bakmak nerden baksan küçük düşürücü bir şey bence. Başkası ne düşünür bilemem tabi.