Annem babannemler yüzünden psikolojisi bozulmuş bı insan. Mesela ben kendimi bildim bileli hasta. Allah'ım her günü mutlaka bir yeri ağrır. Hep uyumak ister. Yatmak ister. Çocukluğumdan beri annemi doğru dürüst otururken görmedim nerdeyse. Hep yatar pozisyonda. Küçükken bile Annemi yatarken görünce ruhum sıkılırdi. En ufak şeye kızar bağırır. İlkokul ortaokul lise yıllarımda her öğlen yemek yemeğe geldiğimizde eve bağırış cagirisi asagilardan duyulurdu. Söylene söylene yemek yapar tüm işleri söylenerek yapar. Ruhumuzu emerdi. Sadece yatsa o. Neden bağırıyosun söylenerek yapiyosun her işini deriz. Ben böyle rahatlıyorum der. Kısaca kendi rahatlayacak diye bizi çürüttü. Annemi hem çok seviyorum hem de çok kızıyorum. Hayatımdaki en büyük uzuntuleri annem yüzünden yaşadım diyebilirim. Bir anne evladının yüreğinde çok büyük yaralar açabiliyor. O da çok çekti. Ve neticesinde bize de çektirdi. Ama bizi çok sever. Çok düşkündür. Basım agriyo desem bı saatlik yoldan kalkıp gelirler hemen babamla. Dertleri biziz hep akıllarında biz varız. Böyle benim annem. Sanki biri sorsun diye bekliyomusum sanki ☺️