Aralarında 5 yaş olmasına rağmen bocalıyorım. İlk kızımda bebekliğinden beri sabrım çokmuş ama şimdi sabır seviyem o kadar azaldı ki yorgunluktan küçük şeylere bile kızarken sinirlenirken buluyorum kendimi
Akşam 9 da eve geldik büyük kız hasta boğazı ağrıyor şurupları pijaması yatması sonra küçük kız 8 aylık onu emzir yatır uyumuyor zaten hemen büyük kız ağlıyor boğazım ağrıyor diye ona sarılıyorım küçük kız ordan ağlıyor onu pışpışlıyorum sakinleştiriyorım ama yok uyumuyor direniyor uyusana artık diye sesim yükseldi sonra geri sabır sabır diye kendimi toparladım. Merhaba Babayı görünce daha çok uykusu açılıyor o mutfağı evi topluyor içerde. 11 di odadan çıktım ama bir anda ağlarken buldum kendimi büyüğüm hasta küçüğe uyu diye kızdım (sanki ne anlarsa) 2 saat odadan dışarı çıkamamak ayrıca. Ben nasıl büyüteceğim bunları Allahım nolur kolaylıkla büyütmeyi nasıp et diye ağlayarak dua ettim. Bu ara hep böyleyiz bölünmüşüm kendimi unutmuşum onlae için bu bedenim var gibi ben kendimi unuttum, dışarı da akıp giden bir hayat var ben sabah iş yerini açıp akşam iş yerini kapatan işçiler gibiyim günlerim hep böyle dışarı çıksam da daha çok yorulup eve dönüyorum dönünce de evde daha fazla mesai başlıyor. Tek canları sağolsın Rabbim acılarını göstermesin herşeyi yaparım. Sadece içimi dökmek istedim bazen annelerin de bunaldığı anlar olur ya öyleyim. Bir de gurbetteyim ne bileyim Analık zormuş ama sevgileri güzel. İnşallah herşey kolaylıkla olur ama gerçekten zormuş.