Kendi öz annemin, babamın bana hiçbir faydasını görmedim beni bu dünyaya getirmekten başka. Okul hayatımda da öyleydi. Zaten lise terkim. 15-16 yaşında çalışmaya başladım bütün paramı onlara yedirdim resmen, evin her ihtiyacını ben karşılardım.
Evlendim, evime bir çöp bile almadılar. Bir çeyrek bile takmadılar. Babam düğünümden bir gün önce "bir arkadaşında bilezik falan varsa ödünç al da hiç takmamış gibi olmayalım takmıyormuşuz gibi gözüksün" dedi utanmadan. Düğünüme misafir gibi gelip oturup gittiler. Çalıştığım parayla kendi çeyizimi tek başıma düzdüm. 2 kuruş paraya çalışıp o zamanın piyasasıyla 8 buçuk bin lira borca girdim 19 yaşındaydım. 20 yaşında evlendim, halıdan perdeye, mobilyadan beyaz eşyalara her şeyi kayınvalidem tek başına yaptı.
Şimdi bebeğim oldu, doğumda 5 gün hastanede yattım 3. gün anca geldiler hastane içeri almadı. Kayınvalidem kaldı 5 gün boyunca. Çayımı kahvemi yemeğimi hep o yaptı. Saçlarımı taradı, topladı, öptü, kokladı, sarıldı, ağladı... Geçecek hepsi diyerek beni teselli etti hep.
Şimdi ise bebeğim 5 aylık oldu ne annem ne babam ne de kardeşim bebeğe bir şey takmak bir yana dursun doğru düzgün gelip sevmiyorlar bile. Kendi ailem varken yok gibi. Herkes gülüp eğlenirken ben öksüz yetim gibi hissediyorum kendimi. Ama iyi ki kayınvalidem, kayınpederim, 3 görümcem, 1 kaynım ve 1 eltim var.
Önemli olan kan bağı değil gönül bağı. Kusura bakmayın çok uzun oldu gece gece içinizi şişirdim. Ama haftalardır çok doldum. Düşüne düşüne saçımda beyazlar çıktı. İçimi dökmek biraz iyi geldi. Hayırlı geceler hanımlar, siz siz olun yakınlarınızın kıymetini bilin ❤️