İnsan bir şeyi ilk kez öğreniyorsa, çok heyecanlı olur. Her şeyi ayrıntısına kadar bilmek, ustalaşmak ve herkese anlatmak ister.Annelik de böyle.
İlk anne olduğumuzda, yepyeni bir kimlik kazanıyoruz.
Her şeyin en doğrusunu yapmak istiyoruz. Abartıyoruz bazen.
Ve işin kötü yanı, her şeyin tek doğrusu olduğuna inanıyoruz.
Çocuğu uyutmanın, yedirmenin, yıkamanın, tuvalete alıştırmanın...
Bir doğruya tutunuyor ve diğer yöntemleri çöpe atıyoruz.
Düşündüğümüz gibi yapmayanları eleştiriyor, yargılıyoruz.
Sonra büyüttükçe, değişiyor düşünceler
. Her çocuğun fıtratı ayrı. Kimisine daha çok sarılmanız gerekir, kimisiyle daha çok konuşmanız, kimisinin daha çok gözlerine bakmanız gerekir, kimisi sınırları daha çok zorlar,
iki kardeşten biri başını yastığa koyduğu gibi uyurken,
diğeri uyumamakta direnip size her yolu denetebilir.
Eğer kolay uyuyan bir çocuğunuz varsa, çocuğunu bir türlü uyutamayan anneyi eleştirmek kolay.
Yemek yiyen bir çocuğunuz varsa, ağzına bir lokma koymak için çizgi film açan anneyi eleştirmek kolay
. Doğru demiyorum.
Ama birbirimizin sırtını sıvazlamak varken, onun yerinde olmadan acımasızca eleştirmeyelim diyorum.
Ya da burdaki tabirle linclemeyin arkadas yahu:))
İyi bakin kendinize
Ne guzel annesiniz hepiniz :)))