Duru ilk cocugumuz bır de aılenın tek torunu oldugu ıcın daha hamıleyken basladık hevesle oyuncak almaya, bır sekılde ev doldu tastı mısafır geldıgınde kucuk odadan oyuncakları alıp yatak odasına gerırıyorum yurumeye yer kalmıyor kocaman peluşlar bır suru legolar işin kotu yanı hıcbırının yuzune bakmıyor, bızde 1 aydır hıcbır oyuncak almayacagız dedık esımle, ama sımdı de barbıelere taktık kucuk bır kızın elınde gordu gecen ınanılmaz takıldı, esıme soylemeden gıttım barbıe aldım hevesı varsa oynasın dıye cocuk oynuyor da ama suan her markete gıdısmızde barbıe gordugu an kıyamet kıpuyor, markette agladı cıkarken agladı o kadar stres egırdım kı posetlıyorum bı yandan bı yandan para verıyorum sıradakıler beklıyo duru bagırıyo, arabaya bındık yıne aynı feryat fıgan arabayı suremedım zaten acemıyım, eve geldık yarım saattır de atlı barbıeyı almadın dıyıp kapıya gıdıyor, anlatıyorum paramız yetmedı kızım havuc aldık salatalık aldık dıyorum, ınanın 50-60 olsa alıcam 150 tlymıs az para mı ya? Sız nasıl hayır dıyıp kabul ettırebılıyorsunuz