6.kez kimyasal gebelik geçirdim. Genetik test yaptık hic bisey yok tertemiz. Benim kan pihtilasmasina meylim varmış doktor ecopirin verdi hap, o kadar ya. Benim nasibimde mi yok anlamadım ki. Görümcem her sene doğuruyor, eltim geldi geçen gün o hamile, ablamın kucağında 6 aylık kızı var bir de karnında 3 aylık var. Ya bahçedeki köpeğimiz bile doğurdu, guvercinlerimizin yumurtası var bir haftaya kadar yavruları çıkacak, komşunun kedisi bile doğurdu ya. Yemin ederim kendimi hiç bu kadar çaresiz ve yetersiz hissetmedim. Eşim uzulmuyo bile adam o kadar alıştı ki "olsun napalım sen varsın çocuk gibi işte" diyo adam ya o kadar çok çocuk istediği halde. Yüzüm gözüm şişti artık ağlamaktan ya. Her gün çocukların içindeyim milletin çocuğunu kendi evladım gibi korudum kolladim sevdim eğittim. Okulda her gün bi sürü çocukla ilgileniyorum eve geliyorum kendi evladım yok. Çocuklar daha çok küçük bazen öğretmenim demeyi unutup anne diye sesleniyo. Ben böyle böyle yaslanacam herhalde ya. Benim yavrum olmayacak galiba hep başkalarının evladını kendi yavrum gibi görüp öyle seveceğim sanırım. Çok yoruldum ya çok yetersiz hissediyorum artık kendimi