Merhabalar, ilk defa bir soru yazıyorum ve yorumlarınızı merak ediyorum. öncelikle buraya yazmamdaki amacı bilmiyorum hayatımdaki atlatamadığım benim için büyük sıkıntılı bir durum söz konusu sizlerde okuyup yorumlarsınız sevinirim. Annemin epilepsi rahatsızlığı var yaklaşık 20 yıldır tedavi görüyor ve hastalığından kaynaklımı yoksa karakterinin ve yaşadıklarının getirdiklerinden mi bilmyorum annemle aramızda düzgün anne kız ilişkisi hiç olmadı küçükken şiddeti vardı ve çoçukluğumu hatırladıkça onu tersliyorum elimde olmadan fevri davranıyorum yanlız kaldığımda ona kızmayacağımı kendime hatırlatsamda sonrasında yine aynı hataya düşüyorum. Mesela annemle aynı kalabalık ortamda olmaktan çekiniyorum, utanıyorum onun hal ve hareketleri biraz değişik durmadan aynı şeyleri söylüyor, bozuk plak gibi aklına birşey geldiğinde olsun istiyor karşısındaki kırmaktan korkmuyor bu kim olursa olsun ve bu durum beni üzüyor bende aynı ortamda olmamak için ondan uzak kalıyorum. Bu sıkıntımı aşmak için kısa bir süre profesyonel destek de aldım ama kendime neden benim annem böyle herkes gibi normal değil, neden ben dertlerimi paylaşamıyorum. Neden ben annemin annesiyim demekten duramıyorum. Ayrıca dışardaki insanların annemle tanıştıklarında o hasta ona takılma veya annemle aynı ortamdan kaçmalarından onu yok görmelerinden de üzülüyorum onlara kızıyorum ama aslında aynı şeyi ben yapıyorum. en kötüsüde herşeyin farkında olup aynı hataya kendim düşüyorum. hayata alacağım sevgilim olduğunda acaba annemi tanıdığında benimle olmak istermi veya çekinir mi utanır mi demektende alıkoyamıyorum kendimi. Belki beni yargılayacaksınız ama inanın elimde olmadan yapıyorum ve sonunda üzülüyorum. Hayattaki tek dileğim annem kim olursa nasıl davranırsa davransın ister deli ister en iyi insan olsun bu kişi benim annem diyip herşeye göğüs germek istiyorum ama uygulamada bunu yapamıyorum...