Çocukken çok mutsuzdum, 4 kardeş olarak genel olarak mutsuzduk. Cah*l denebilecek ebeveynlerle büyüdük. Sonra güzel bi işim oldu, evlendim, her yeri gezdim, güzel ülkelere gittim, Paris'in göbeğinde otellerde keyif yaptım ama asla tam anlamıyla bir şeyler yerine oturmadı... Çocukluk çok önemli, asla asla izlerini silemedim. O yüzden yok kardeşsiz kalmasın, yok ilerde tek kalmasın cart curt.. Bööö yani... Hiç de öyle değil. Tek çocuk olup şuan 42 yaşında ni arkadaşımız. Anne babasının durumu iyiymiş hep. Mutlu, huzurlu... Hatta oh derdim yok her şey bana kalacak, ne güzel de yaşadım yaşıcam. Kardeş ne yahu diyor ve tek çocuğu var, öyle de kalacak. Cehaletten başka bi şey değil gerçekten aksini düşünüp çocukları da kendini de mahvetmek...