1 kızım var ve eşimle ailemizden uzakta başka şehirde yaşıyoruz. 2 yıldır burdayız.Kızımı 1 kere birine 1 saatlik bırakmış değilim. Kızımdan arta kalan zamanlarda hep kendimle başbaşa kalmayı tercih ediyorum. Zaten gün içinde kızım haraketli onla ilgilen, yemek temizlik vs hemen akşam oluyor. Kızım uyuyuncada alırım telimi Burda takılırım film izlerim. Dizilere başlarım. Çıkarım balkonda kahvemi içerim. Kitap okurum. Hatta bu zaman bile bana yeterli gelmez. Haftada 2 gün eşim yarım gün çalışır. Birlikte gezeriz istediğimizi yaparız. Hiç arkadaşa ihtiyaç duymuyorum. Komşu gezmelerini sevmiyorum. Kimsenin sohbeti ilgimi çekmiyor. Dışarda yalnız gezmeyi daha çok seviyorum. Biir arkadaş olsa yanımda onun isteği farklı benim isteğim farklı olunca o gün o gezmede benim için güzel olmamış oluyor. Ben kafama göre takılmayı seviyorum. Aç değilsem dışarda yemek yemem. Mesela arkadaşınla çıksan o açım dese illa ki masada boş boş oturmamak için insan mecbur hissedip karşısında ki insana ayak uyduruyor. Bu basit bir örnek sadece. Bir kaç komşum var. Çünkü güleryüzlüyüm. Evlerine çağırıyorlar, çocuklarının doğum günlerine çağırıyorlar. Ben hiç aramıyorum ama apartmanda görseler bile çağırıp görüşelim derler. Evim her an temiz olmuyor. Kimi zaman dağınık oluyor. Kimi zaman temiz ve düzenli. Biri evime gelse aman evim temiz mi? Aman ben şimdi ne ikram edicem hazırlık yap vs. Bunlar benim için çok yorucu oluyor. Sonra misafir gidince yine dağılan evi temizle vs. O yüzden biri ile komşu olmak biri ile arkadaş olmak benim için bir iş gibi bişey oldu. Benim gibi olan var mı aranızda?