Benim kızımda 1 yaşında ve Eşimde çok yardım eder sabah işe gitmeden mamasını yapar geri uyutur beni ellemez. Veya nöbete gitmeden ben bakıyim nöbette gormiycem der. Temizlik hep onun nöbet çıkışı olduğu günler dinlendikten sonra ortak yaparız. Veya gece uyumadıysam nöbetten gelsede sen uyu der. Belimde üç tane fıtık var ve bu aralar tutulmalarım cok oluyor. Yıkar,eder Allah razı olsun. Ama biz düşünmüyoruz. Sanki ikinci çocuk şart gibi bir düşünce var. Sanki zorunluluk gibi. Allah nasip etsin ileride maddi manevi imkanlarımızı kızımıza harcamak istiyoruz. Ne bilim özel okul, kurs vb. Veya rahat rahat gezmek istiyoruz. Açıkçası kendimde büyük çocuk olduğum için ister istemez büyük çocuğa olan ilgi azalıyor. Tabikide herkes için geçerli değildir. Ama kendimden de biliyorum çevremde de gördüğüm böyle. Bende daha küçüktüm kardeşim olduğunda ama sen büyüdün artık diye diye yetiştim. Aslında buyumemistim daha. Dediğim gibi belki ben yaşadığım için istemiyorum kızımda yaşar diye korkuyorum. Eşimde zaten tek çocuk istiyor. Ben istesem de istemez. Onunda kardeşi var yurtdışında senede 1 zor görüşürler. Ay ne yazdım kız öyle işte Allah hayırlı arkadaşlar versin bizim gibi. Benimde kardeşim başka şehirde ama çok şükür iki üç samimi arkadaşım var kardeş gibi. Ne kardeşler var düşman oluyor ileride Allah göstermesin tabi kimseye
