Kizlar annem babam hayatta değil biz çok küçükken ikiside vefat etti. İnsan bekarken de özlüyor ama evlenince yokluklari dayanılmaz oluyor. Mesela annem babam gidecek yerim yok oysa çok isterdim gidecek bir yerim olsun bana sofralar hazırlanır değerli olduğumu hissedeyim. Kardeşim ve abim var ama galiba hiç değer vermiyorlar yılda bir arayıp sorarlar hiç gel demezler bana gelmezler kendimi çok kimsesiz hissediyorum. Yaşadığım şehirde ablam var gidip geliyorum ama o da hiç gel demez doğru düzgün ama hepsine çok yaptım bekar iken şimdi böyle olması beni çok üzüyor sürekli ağlıyorum. Böyle bir durum yaşayan var mı? ( İnşallah yoktur çünkü çok kötü bir durum)