Depremde Adana'daydı. Adana diğer şehirlere nazaran daha iyi durumdaydı toplam 14 bina yıkıldı. Diğer şehirler yerle bir oldu. Ama şunu diyebilirim 14 binanın yıkıldığı Adana'da kaos vardı. Eşim babaanesini kaybetti. AFAD koordinasyon merkezi o binanın önüne kuruldu ve ilk andan itibaren arama kurtarma çalışmaları yapıldı. İmkan vardı yani Hatay gibi günlerce arama kurtarma ekibi beklemedik. O karmaşayı anlatamam. Hastaneler doldu taştı. Özellikle Osmaniye'den çok yaralı ve ölü geldi şehre. Kimimiz enkaz başında bekledik kimimiz hastane hastane morg morg gezdi. Eşim sayısız ceset gördü. Kendi cenazemizi bulmamız 4 gün sürdü. Ve bizler 4 günün sonunda uyuyabildik. Çünkü kayıp düşüncesi korkunç bir şey. Cenaze var, ama herkes mutluydu annemizi bulduk sonunda diye. Düşün en iyi durumdaki şehirden bahsediyorum.
O anlarda bile hastanelere gidip çocuk çıkartıyor haberleri vardı.
Gönüllü ekipler oluşturuldu hastanelerde nöbet tuttular. Sahipsiz gelen bir sürü çocuk vardı belki yakını yoktu var olsaydı bile ambulansa almadılar. Halam hastanedeydi, hastaneler tam kaos alanı. Herkes duyuyordu o zaman çocuklar gidiyor diye. Bu söylenenlerin yarısı bile doğruysa bu ülkenin ayağa kalkması lazım. Kendi çocuğu sağ çıkıp onu ambulansa koyan baba, komşuları için enkaz başında kalıyor bir daha çocuktan haber yok. Haberleri gördükçe benim içim acıyor. Üstelik 4 gün sonunda hepsi ölü sayılacak. Korkunç bir durum. Allah'ım kimseydi bu duruma düşürmesin. Ölü ya da diri herkes bilmek istiyor.