2 yasinda kızım var, bebeklikten daha zor bir bebekti hala daha öyle.
Uyutmasi ayrı dert, yedirmesi ayrı, giydirmesi ayrı. Her şeyi zorla yaptırıyoruz.
Gündüz uyumuyor , akşam üzeri mizmiz oluyor hadi diyorum uyutalim bu sefer uyumam diye ağlıyor. Yemek zaten son haftalarda mümkün değil, yediği şeyleri bile Red ediyor, süt ile yaşıyor.
Tüm gun uyku yok gece de geç yatıyor uyuyana kadar şekilden şekile giriyorum ter içinde kaliyorum ve artık tükenmiş his ediyorum, ona kızıyorum yeter beni dinle uykun var uyuyacaksın diyorum.
O agliyor ben öyle hissiz bakıyorum, sonra kendime kızıyorum sen bu çocuğu okadar bekledin onu okadar seviyorsun bunu neden yapıyorsun diye. Ama bi yandan da 2 yaşındaki çocuk bizi parmağında oynatıyor benim dediğim olmalı onun iyiliği için diye kızıyorum.
Bide babaannesine gidiyor bazen keşke biraz daha kalsa diyorum, sonra kötü his ediyorum ama düşüncelerim bunlar.
Sonra ya beni kötü anne beller de sevmezse diye üzülüyorum cidden artık bilmiyorum Yani ne zaman geçer bu ne zamann 2 3 çocuğu olanlara valla saygıyla bakıyorum ve imreniyorum elalemin çocukları mi uslu biz mi tepeye çıkardık bilmiyorum