Merhaba, 7 ay önce ikinci doğumum oldu. İlkinde oğlumda pandemi zamanıydı, o yüzden bu kadar içime batmamıştı, kimseninki gözüme sokulmamıştı.
Aslında benim bu takıntım daha ilk hamileliğimden önce bir doğum hastanesinde bana kendini bilmez bir doktorun hamile kalamazsın demesi ile başladı, yalandı tabii, daha önce hiç denememiştik, eşim istemiyordu. Ama ben çok istiyordum. Dünyalar başıma yıkıldı o an. Bu anne olan kadınlar ne kadar şanslı, benim neyim eksik eşim bile çocuk istemiyor diye üzülürken bir de hamile kalamayacağını sanmak. O anda oradaki hediyelikler, çiçekler vs, ziyarete gelen insanlar bana öyle uzak ve mükemmel göründü ki dedim vay be. Ben doğurabilseydim bile zaten kim getirecekti ki bana. Çok ağladım. Allahıma bin şükür iki oğlum var şimdi. Ailem yurt dışında olduğu için burda bi eşim var. Dedim ki sen de bana çiçek vs alırsın çok istedim. Aldı da. Nankörlük etmek istemiyorum. İlk doğumda pandemi yasakları vardı kimsenin pek ziyaretçisi yoktu, önemsemedim. Ama ikincide inanın yanımdaki kadının ziyaretçilerinin ellerinde çiçeklerle sıraya girişleri, kapılara yığılmış gönderilmiş çiçekler gözümün önünden gitmiyor. Takıntı yaptım. Çiçek yetiştirmeyi vs çok severim. Evime orada görüp beğendiğim çiçekleri de aldım kendim. Tamam, ailem yurt dışında vs ama. Diyorum bir kayınvalide kayınbaba bir arkadaş bir naçizane şu doğum yapmış ve yalnız kızcağıza çiçek gönderemez miydi. Bunun mazereti yok bence. Aşamıyorum. Allahıma bin şükür sağlıklayız. Allah'tan korkarım bunları düşünürken hep dua ederim. Ama elimde olmuyor takıyorum çok zaman. Nasıl aşabilirim?