Merhaba kızlar, ailemdem 1200 km uzaktayım. 2 yıllık evliyim ve bulunduğum şehirde çok yalnızım. Eşimin ailesi var sadece. Onlar da iyi insanlar fakat oldukça umursamazlar. Kültürlerimiz pek fazla uyuşmuyor. Ben kalabalık aile ortamı ve komşuluk ilişkileri çok olan bir yerde doğdum büyüdüm. Burada kimse kimsenin umurunda değil. İki yıldır apartmanımda srlamlaştığım kapımı açan kimse yok. Çok bunaldım, sıkıldım. Gebeliğim zorlu geçiyor. Öyle zamanla oldu ki evin pislik içinde kaldı, sofram günlerce yerde kaldı kapımı açan olmadı. Kayınvalidem öyle diri biri değil çok hantal ve tembel. Kendi işini bile yapmıyor doğru düzgün. Eşimi çok seviyorum. Elinden geleni yapıyor ama bir yere kadar yetiyor. Kafayı yemek üzereyim yalnızlıktan. Tek başıma dışarı çıkmaya da cesaret edemiyorum. Çünkü gebelikte dolmuşa tek binmekten inanılmaz tedirgin oluyorum. Evim kot 3'de. Girişim falan da binadaki diğerleri ile ayrı. Bina ile alakam yok. Zaten parmaklıklara alışamadım bir türlü. Kendimi hapiste gibi hissediyorum. Evim bahçe duvarlarına bakıyor ve sıkılınca azıcık cama çıkayım desem iyice daralıyorum, boğuluyorum. İçimi dökmek istedim... Konuşacak kimse yok, herkes çok uzakta