Eskiden Diyarbakır komşuları kardeş gibiydiler kapılar açık kalırdı gider gelirlerdi. Şimdi kocaman binadayim kapı komşum ile ne selamlasiyoruz üst komsum gittim onu da çağırdım iyi birine benziyor ama gidiş o gidiş bidaha ne aradı ne sordu ne geldi. Sanki milletin parasını malını yiyoruz arada sohbet muhabbet etmek her insanın ihtiyacı gibidir.
Akraba desen ailem ilcedeler ayda yılda bir gelseler görüyorum onları. Arkadaş desen ikisi düşman çıktı adeta. Bu konuda çok düştüm mentol olarak.
Komşu desen burda ölsek kapılarını çalacak komşu yok.
Oğlum evde sıkılıyor eşim sürekli evde kalamaz işe gidiyor akşam geliyor. Akşama kadar oğlumla tekiz sürekli aynı şeyleri yaşamaktan sıkıldim AVM yanimdadır ama ne yapabilirim ki? Hani sonra eve geliyorum aynı. Yani demek istediğim keşke arada da olsa bı arkadaş bı komşu bı dost olsaydı da evime kahve içmeye davet etseydim bazen insan çok ihtiyaç duyuyor. Yalnız hissediyorum kendimi. Oğluma üzülüyorum sıkılıyor diye. Oyuncak veriyorum onlarla da oynamak istemez. Oda benim gibi misafir çok sever bı insanoğlu evime geldiğinde oğlum daha şimdiden uçuyor mutlu oluyor. Sizde durumlar nasıl ?
Benim gibi tek olanlar nasıl yapıyorsunuz hani hep aynı aynı sıkılmıyor musunuz ? İnsanlar çok nankör olmuş ben bunu da anladım ...