Büyük kızım okula başladıktan sonra ve 2.kızım doğduktan sonra hayatım hır gür geçiyor. Günün nasıl geçtiğini bilmiyorum aynaya bakınca çok bitkin görünüyorum.
8 yıldır sosyal olarak hiç bir şey yapmadım tek başıma dışarı bile çıktığım nadir. Hele ikinci çocuktan sonra hayatım çok değişti 2 buçuk yaşında ama hep ağlak inat evde hep bir ağlama sesi var ikna etmesi zor bir çocuk babası bile başedemiyo. sadece ben olacam daha birine bırakıp bir yere çıkmam mümkün değil. Ortalığı ayağa kaldırıyor ben olmasam ve bu beni artık bunaltıyor. Büyük kız nazlı çıt kırıldım ve çok yavaş. Hadi hadi demekten yoruldum.
Kızlar benim tahammül seviyem azaldı, Bunları böyle anlatınca şikayet oluyo ama Rabbimin gücüne gitmesin sadece o kadar isterdim ki aileme yakın olsaydım çok değil 1 saat bile güzel bakıldıklarını biliyim kafam kalmadan bi nefes almayı. Bu bana lüks geliyor. Bağıran bir anne olmayı hiç istemezdim ilk çocuğumda asla sesimi bile yükseltmezdim şimdi sesim yükseliyor sonra bin pişman vicdan yapıyorum.
Eşimin de arkasını ben topluyorum kendi çapında bana yardım etmeye çalışsa da yok ya evde hizmetçi gibi hissediyorum kendimi evde