Aşırı pişmanım kendime hakim olamadım. Daha 22 aylık. Sabahtan beri burnumdan geldi yemin ederim. Ben de 23 haftalık hamileyim. Aşırı bel ağrım var tutuldu resmen. Kızım bu aralar o kadar değişti ki. Her şeyi kendi yapmak istiyor veriyorum öğrensin diye ama yok illa ya kendine zarar veriyor ya da başka şeylere. Oyuna vuruyor abartıyor. Dışarı çıkartıyorum başıboş gezip duruyor arabaların önüne atlıyor. Parkta oynatıyorum küçük kaydıraktan kaymaktan ziyade en büyük ve dolananlardan kayıyor kaç kez düştü yok akıllanmıyor. Eve getiricem kavga kıyamet. Baş örtümü çekiyor yüzümü tırmalıyor. Kendini yerlere atıp kafasını yerlere vurmasına değinmiyorum bile. Evi temizlemem lazım başlıyorum arkamdan aynı haline dönüyor. Beraber yapmaya çalışıyorum ama olmuyor. Süpürüyorum mesela alıyor süpürgeyi TV ye falan vurmaya çalışıyor. Tutturdu bıcı bıcı diye götürdüm kendi yıkanmak istiyor izin verdim çıkmak istemiyor. Lavaboda suyla oynamak istiyor açtım Bi saat kesintisiz oynadı. Üzeri battı değiştiricem bana vuruyor tekmeliyor. Kakasını yapmış almış bezini her yere sürmüş. Koltuklar halı her yer *** içinde yine bir şey demedim. Yemek deseniz yediği doğru düzgün bir şey yok. Onu da kendi yemek istiyor ama yok yemiyor. Döküp saçıyor yine de veriyorum. Pilav yapmıştım aç olduğunu biliyorum bir şey yemedi. Verdim yemek istemedi ısrar etmedim bana yedirmeye çalışıyordu. Yedim Bi iki kaşık o da yer diye. Kendime yemek koymaya kalktım. Ağlamaya başladı ama nasıl ağlıyor yırtıyor kendini. Önüne koyduğum tabağı kaldırıp attı yere. Ortalık oldu pilav cam kırıkları. O anlık sinirle Bi tane vurdum. Canıma tak etti. Gittim temizledim. Aradan zaman geçti tekrar yemesini teklif ettim ama yemedi. Ama aç biliyorum sürekli mutfağa gidip ağlıyor. Bağırıyor. Bunlar bir sebep değil ama pişman oldum. Hâlâ ağlıyor hasta değil bir şey değil. Canıma tak etti. Artık canım çıktı yeminle ya