2 buçuk yaşında kızım var. Doğduğundan beri zor bir çocuk. İlk 6 ay kolikti öyle ağladı. Nasıl başladıysa öyle gidermiş hala ağlıyor. Öyle ağlayınca istediğini yapan bir anne değilim. Susana kadar beklerim yinede yapmam. Ona rağmen niye böyle oldu bilmiyorum. 1 buçuk yaşına kadar sıfır ekran büyüdü. Son bir senedir televizyona bakıyor ama benim seçtiğim içeriklere. Onada aşırı bağımlı değil zaten öyle acik durur kendi benim peşimde dolanir. Dün itibariyle onuda kestim artik. Çünkü cok aksi her şeye hayir yok diyip inat ediyo. Ekrandan mi acaba diyorum. Sürekli kendimi sorguluyorum iyi bir anne değilim miyim diye. Çünkü artik sabrım tükeniyor. Bir konuş iki konuş her konuda ikna etmeye çalış güzelce anlatmaya calış yok olmuyor. Ağlıyor ağlıyor ağlıyor. Napacagimi bilmiyorum artik bide yani evde duran bi çocukta degil. Sürekli dışarı çıkarıyorum çocukların içine götürüyorum. Beraber avm ye oyun alanına falan gideriz. Yinede memnun değil hiçbir şeyden. Sabahtan beri oturuyorum oynuyorum onla kaldırıp oyuncakları atıyor dağıtıyor. Konuşuyorum böyle oynayalim diye yok. Napim kızlar siz söyleyin. İnsanlar artik Allah sana sabır versin bu çocuk hep ağlıyor diyor. Uzman desteği mi alayım kreşe mi vereyim napayım bi akıl versin. Az önce doldum taştım bende ağlamaya başladım eşimi aradim geldi götürdü şuan evde tek başıma kara kara düşünüyorum