İyi akşamlar kızlar ilk oğlumda hiç düzgün lohusa depresyonu yaşamadım ama aşırı zor bir bebekti, aşırı derecede kolikti ,5 ay boyunca asla susmadan ağladı, bir tek uyuyorken ağlamazdı.
Ona rağmen iyiydim. 2. Ye 4.5 yıl aradan sonra hamile kaldım.çok isteyerek ilk oğlum 5 aydan sonra maşallah çok akıllı bir çocuktu hep şimdi 2. 1 hafta sonra 2 aylık olacak ama ben inanılmaz derecede kötüyüm dipteyim sanki zifiri zindanlık bir kuyuya hapis olmuşum, sanki hayat durmuş akıp gitmiyor, sanki ben hayat boyu bu hapisten kurtulamayacak gibi hissediyorum sanki hiç oğlum 6 aylık 1 yaş olmayacakmış gibi kendimi telkin ediyorum bak ilk oğlumda ana sınıfına başlıyor bile ne kadar ağlardı bak büyüdü diyorum ama anlık sadece bebeğe tam alışamadım suçluluk hissediyorum seviyorum öpüyorum ama sadece oğlumlayken olan hayatımı özlüyorum sürekli olarak sonra daha da kötü oluyorum böyle düşündüğüm için oda benim evladım ama nerden çıktı bu düşünceler 10 gündür ben ben değilim ilk oğluma sanki haksızlık yapıyorum yüreğim acıyor bazen ona bakınca dans ediyoruz evde sohbet ediyoruz fırsat buldukça oyun oynuyoruz ama ona rağmen geçmiyor bu his 2. Oğlum çok kucak delisi kucakta değilse asla susmuyor sürekli aman uyanmadan ev temizleseydim aman uyanmadan Mert'in karnını doyursaydım uyanmadan yemek yapsaydım sanki hiç bir iş yetişemeyecekmiş gibi geliyor çok kusan bir bebek mutfakta kahvaltı hazırlarken uyuyor o ama ben hadi kusarsa hadi ona birşey olursa hadi mert yanlış bir hareket yaparda canına birşey olursa diye 1.000 defa gelip bakıyorum abartmıyorum bir soğanı 10 dk da doğruyorum bazen manyak gibi birşey oldum ben hiç birşeyden keyif almıyorum ne oldu bana ilaca başladim bazen kafayı yiyecek gibi oluyorum sütüm düzgün hiç olmadı zaten doğdu doğalı mamayı değil beni ek alıyordu saatlerce emzirdim ama asla doymadı cuk cuk mama içti sanki saatlerce emen o değil gibi mecbur ilaca başladim doktora gittim nefes alamıyorum sanki yüreğim sıkışıyor konu dağılmış olabilir ama kızlar geçecekmi varmı yaşayan tecrübeli bayanlar 4 duvar arasında boğuluyorum ablam yakın yürüyüşe felan çıkalım akşam diyor tamam diyorum sonra vazgeçiyorum uyuyor mama ver altını al ohooo diye evde yalnız kalmak istemiyorum sessizlikten nefret ettim eşim evdeyken iyiyim ama tek kaldığım zaman daha fena oluyorum nefes alamıyorum hadi ölürsem mert arama yapmayıda bilmiyor kimsenin haberi olmaz ne olur çocuklarıma diyorum ne oluyor bana :((((((