Canım ben 2. oğluma hamile kaldığım zaman büyük oğlum 8 aylıktı aralarında 1.5 yaş vardı. Bende ilk doğumdan son doğuma kadar hep tektim, çocuklarımı eşimin desteği ile tek başıma büyüttüm. Evet ilk 1 sene çok zorlandım, onlara yetişemiyordum, bazen ihmal oluyorlardı ister istemez, çoğu zaman eşim işten gelir yemek yapardı evin işlerine de çoğu zaman yardım ederdi, bazen çaresiz oturup ağladığım zamanlar oldu ama insan belli bir süreden sonra alışıyor inan. Şimdi onları el ele görünce iyi ki yaptım diyorum, çünkü biz gurbetteyiz kimseyi tanımıyoruz arkadaşı da yok normal olarak, ama şimdi kardeşi var hem ona arkadaş hem yoldaş oluyor, ama arada da kavga ederler. Ama tek çocukta zor çocuğun canı sıkılıyor ne kadar onunla oyunda oynaşan sabahtan akşama kadar da ilgilensen o çocuğun hep canı sıkılır. Yani kısaca her zorluğun sonucu mutlaka güzellikle sonuçlanıyor.