Ne umutlar ne heveslerim vardı.. bebeğimiz olduktan sonra daha da güzel olacaktı ilişkimiz. Kızım 11 aylık oldu ve eşim bana karşı cok değişti. Kendime bakıyorum, eski kiloma döndüm, evde depar atıyorum resmen her şeye koşmaktan yoruldum yıprandım psikolojik tedaviye başladım ilaç kullanıyorum ama hiçbir şey düzelmiyor. Sürekli kavga gürültü trip ve hep ben başlatıyorum çünkü eve gelip yemeğini yiyip televizyon başında uyuyan bi kocam var ve bu genelde böyle. Evde zaten tüm gün yalnızım kaç kere konuştuk anlaştık değişeceğim dedi kendince değişti yardım da etmeye çalışıyor bana ama her şeyi zorla yapıyor isteyerek değil. Eşimin eski ilgisi, sevgisini hissedemiyorum. Yaaa maddi manevi kaygılar diyelim peki ama hepimiz yaşıyoruz bu kaygıları yine de sevgimizi göstermekten çekinmiyoruz. Ben bir şeye dertlenince ödü patlıyor biraz konuşurum diye hissediyorum bunu ve dertlendiğim şey onunla ilgili bile değil. Eskiden her zaman eşim tarafından sevilen, kıskanılan bendim bir ortamda bile gözlerini benden ayırmazdı şimdi ise başkalarının tavrını bana örnek gösteriyor. Özgüvenim kırık, umudum kırık sadece sürekli dertlenen ve mutsuz olduğundan şikayet eden yani dırdır yapan gerizekalı bir kadınım işin tuhaf yani battıkça batıyorum engel olamıyorum bu halime