Kimseyi aramam sormam, bu bana darlamak gibi geliyor tabi ki şahsi düşüncem. Ailemden de böyle görmüşüm, telefonla konuşmak samimiyetsiz geliyor, yüz yüze gel canımı ye. Maks mesajlaşırım ama onu da herkese yapmam.
Arkadaşlık mefhumunu arayıp sormaya bağlayan bir arkadaşım vardı. 4 ay aramamışım tabi o zamanlar depresyondayım, bunu bilmesine rağmen, üstelik evi hemen 1 dk mesafemde olmasına rağmen, bir kere olsun beni aramamasına rağmen (ki umurumda olmamıştı) beni aramadın diye arkadaşlığımı kesiyorum tarzında konuştu.
Tamam dedim, dert değil.
Babamın öldüğü hafta burun estetiği yaptırdığı için evi 1 dklık mesafede olmasına rağmen yanıma gelemeyen, öldükten 1 hafta sonra kendisinin başka arkadaşının annesi öldü diye bana dert yakınan (sanki benim babam öleli 1 hafta olmamış gibi) ve üstüne ben nişanıma, kınama, düğünüme, doğumuma çağırmama rağmen bana cevap dahi vermeyen (ki annesi çok sevdiğim bir hocamdır, o geldi kendisi gelmedi) birisiyle arama sorma hesabı yapmam ben.
Bir arkadaşım daha var, kendisiyle 1 sene konuşmasam neden konuşmadın demez, yan yana gelsek kaldığımız yerden devam ederiz. Ben bilirim ki arama sorma olmadan da o orada benim arkadaşım. Çünkü arkadaşlık mefhumu kalpte bitiyor.
Demek ki eski çağlarda arkadaş olsak mektup yazmadın kavgası çıkacakmış. Sırf bu yüzden arkadaş edinmiyorum. Edinirsem de baştan söylüyorum aramam sormam vefasızım diye. Yoksa beklenti içine giriyorlar.