Çocuğum üç gündür hastanede yatıyor. Bugün babasına bırakıp eve geldim temizlik yapmaya. Hastaneden çıktıktan sonra uğraşmamak için. Bu arada annemler arabayla iki saat mesafede. Kardeşime gittiler kalmaya. Babam emekli annem çalışmıyor. İsteseler gelip bizde de kalabilirler biz eşimle hastanedeyiz. Her gün fotoğraf atıyor bir yerde geziyorlar. Gezsinler hakkı bir şey demiyorum ama benim zaten kimsem yok yaşadığım şehirde eşimden başka. Elimden geldiğince bakıyorum ilk çocuğum. Mümkün olduğunca evimi temizliyorum. Tabikide anneler beğenmez. Sürekli klima açıktı o yüzden hasta oldu parka çıkıyor dışarı çok çıkardınız o yüzden hasta oldu diyip duruyorlar. İyiligimiz için diyorlar belki ama zoruma gidiyor artık. Ben ister miyim hasta olsun. Birde sürekli evi düzgün temizle, çocuğuna dikkat et diyip duruyor. Neyse bugün aradı ben temizlik yaparken temizlik yapıyorum dedim. Hijyene dikkat etmiyorsunuz iyi temizle dedi. Gerçekten geldi geleneler artık. Yok biz b*k içinde yaşıyoruz bir şey yapmıyoruz dedim. Elimden geleni yapıyorum dedim ağlamaya başladım kapattım telefonu. Sonrasında mesaj attım. Biz çok konuşuyoruz çok taviz veriyoruz o yüzden bu kadar çok kırıcı konuşuyorsunuz suç bizde dedim. Benim eşim sessiz o yüzden bu kadar hesap veriyoruz size dedim. Annanem bu kadar laf söylese size babam ne derdi acaba dedim. Bu arada gerçekten her şeyde istemeden hesap veriyorum. Mesela doktora gidicez resmen önce izin alıyoruz durumundayım. Mesela altın bozdurucaz annem duymasın hemen karışıyor. Başkalarının aileleri de bu kadar karışıyor mu bilmiyorum. Babamla annem bir şey yapmaya karar verdiğinde kimseye laf söyletmezler. Annanem asla karışmaz. İçimde tuttuklarimi yazdım bir anlık sinirle. Gördü cevap vermedi sonrasında aradım açmıyor:(