Ya bilmiyorum sorun bende mi çok mu beklentiye giriyorum.bir aydır hastayız. cocuklar kendim ayakta zor duruyordum annemi çağırdım geldi söylene söylene üç gün kaldı gitti.geldigindede hep bunalttı kaynana bir kere bile aramadı koca desen hiç destek yok aksine sanki karı o ben kaçayım benim atacağım tribi nazi niyazi o bana yapıyor. Annemle o günden beri konuşmuyorum kaynanası aradım çocuklar sıkıldık deyince onada dedin hani insan bir arar sorar nasılsıniz diye hiç aklıma bile gelmedi diyor kocayla zaten limoniyim tartıştık iki hafta önce kimseyi kırmayayım üzmeyelim diyorum başımın çaresine bakmaya çalışıyorum ama Bi zamanda beni çok değersiz ve yalnız hissettiriyor üstüne birde geçimsiz suçlu olan ben oluyorum o kadar canım sıkkın ki kaç gündür gerçekten Rabbım ne güzel vekildir ben ona sığınıyorum. böyle düşünüp kırmamaya özeniyorum onlar herseyi tak diye söylüyor.valla bazen o kadar soğuyorum ki çevremdeki insanlardan hiç yüzlerini bile görmek istemiyorum.Istiyorum ki insanlar azıcık kıymet bilsin yani bir düşünsün değerli olduğunu hissettirsin