Çocuğuma henüz öfkelenmiyorum (15 aylık).
Ama okul öncesi öğretmeniyim. 3-4-5 yaş gruplarına hâkimim, anlıyorum sizi. Aslında biliyor musunuz çoğu kişinin bu problemi hayata yetişememekten oluyor. Kadın olarak sürekli yemek, bulaşık, çamaşır, temizlik döngüsündeyiz ve çoğunlukla eşlerimizden aldığımız destek çok sınırlı. Çoğumuzun eşi, çocuğa bakarken yine ev işi falan yapmak zorunda kalıyoruz. Kişisel olarak enerjimizi yükseltecek veya kafa dinleyecek zaman yaratamıyoruz. Yapıyorsak da çok az. Avrupai bir aile döngüsünde değiliz çoğumuz. Bir de eskiden de ev işi + çocuk bakımı varmış kadına atfedilen ama şimdiki devirde ev işi + çocuk bakımı dışarıdan anlamlı da gözükmüyor. Üzerine bir de bir işte çalışman bekleniyor. Yoksa toplum tarafından ya da eşler tarafından yaptığın belli olmuyor bile. Psikolojik olarak da yoruluyoruz. Çok mu felsefi konuştum bilmiyorum ama kabaca öfke nedenleri daha çok diğer faktörler olduğunu düşünüyorum ben.