Çünkü sen onun ağlayabildiği tek kişisin bitanem.
Tam olarak aynı dönemden geçiyoruz, oğlum kız kardeşine karşı kıskançlık yapıyor. Herkese bal kaymak olan çocuk bana gelince canavara dönüşüyor. Ama sebebi beni kaybetmek istememesi.
O sebeple bağırınca ben de onu gıdıklıyorum, oynuyorum. anlamadığını bilmeme rağmen sevdiğimi dile getiriyorum.
Öpülmeyi sarılmayı sevmez, tensel olarak uzak bir çocuk olmasına rağmen hep bana sataşıyor. Saçımı çekiyor, ısırıyor, sonra kaçıyor gülerek. Oyun oynamak istiyor yani ama bunu dile getirmeyi bilmiyor.
Babası anlamaz, ananesi anlamaz, babaannesi anlamaz, o da anlatmaz zaten. Ama annesi anlar biliyor, o yüzden kendini önüme atıyor. Bir şeyleri deviriyor bana bakarak ve hep bir muzırlık peşinde.
Ben tahammül seviyemi aşan bir durumda gözümü kapatıp ölüm var diyorum beni kendime getiriyor. Ya ölseydi? Ya şu an yanımda olamasaydı?
O yüzden çocuğu emanet edebileceğin biri yoksa uyuduğu an hemen uzan ve kafanı dinle. Telefona bakma, televizyona bakma, ev işine bakma, yemeğe bakma. Kendine bak. Bazen kendimize ait bir 20 dk bile bizi kendimize getirebilir.