Kızlar lütfen sonuna kadar okuyun belki sizde kendinizden birşey bulursunuz ve yorumunuza ihtiyacım var. 10 senede belki de 20 senede gerçekleşecek ağır olayların hepsini tam 1 sene içinde yaşadım. Hepsi üst üste geldi. Masmavi gözlerim şimdi mosmor üzülmekten. Aldatılma, şiddet,çocuğumun olmayacağını öğrenme, eş ailesi kötülükleri, maddi sıkıntılar, arkadaş kazıkları, bu başıma gelen aile sırlarının ortaya dökülmesi, ben zaten gururuma yediremezken bir de aldatılmayı affettim diye ' ben olsam affetmem tarzı kendinden bahseder gibi konuşup bana laf çakan insanların lafları, imalı bakışları, işimi kaybetme ve iş bulamama, yalnız kalma dostlarımın vefasızlıkları, kızkardesimin iyi sandığımız eşinin de ihanet değil ama en az onun kadar bir kötülük yapması kardeşime ve buna da ayrıca üzülmem, sağlık problemlerim, çocuğu olan arkadas bildiklerimin beni oradan vurmaları, derdimi bilenlerin birgüne birgün nasıl oldun diye arayıp sormamaları beni yapayalnız bırakmaları.. Bunların hepsini tam 1 yıl içinde yaşadım. Aldatmayı nasıl affettin demeyin nolur ilk ve son kez şans verdim. Şiddet konusu da düzeldi aldatma da artık yok. Olursa da zaten birkez daha affedecek gücüm yok.
Bazen diyorum kendime bu kadar kısa sürede bunlara nasıl dayandın. Çok zor dayandım aklımı yitirecek gibi bile oldum. Kendimi zor zaptettim. Tırnağı kırılsa imtihan sayan insanlar varken. Gerçekten dağa göre kar verirmiş Rabbim. Ama ben bu yükü kaldıramıyorum ki diye çok ağladığım da oldu. Kaldıramıyorum bence ama bir şekilde yaşıyorum hassas ve duygusal herseye önem veren detaycı biriyken yaşadım birde tüm bunları. Bunlardan daha beterini yaşayanlar olmuştur ama bunlarda çokta hafife alınacak sıkıntılar değildi maalesef ve bana çok ağır geldi.
Ve ben hepsini aynı anda düşünüyorum bazen de hangi derdime yanayım diyorum. Bir çocuk yok diye ağlarken bir esimin zamaninda yaptiklarina ve yukarida saydigim herseye sirayla üzülüyorum.Belkide acıdan besleniyorum ben bilmiyorum.Mesela bir dostum acı ve üzüntülü şeyler duymak , konusmak hatta hüzünlü şarkı bile dinlemek istemezdi. Ben kaldıramıyorum derdi. Üzüntüye gelemiyorum derdi. Şu an onu çok iyi anlıyorum bende tam aynısı oldum dibine kadar düşünüp acı çekince artık hüzünlü bir haber , kötü bir olay, acıklı bir şarkı hepsinden kaçar oldum. Ve gerçekten de böylesi daha iyi oldu. Duygularını bastırma lafını sonuna kadar yaşadığım için artık yetti ve bastırmadığım için psikolojim daha çok bozuldu. Bu kadar derin düşünmeseydim daha iyi olurdu. Düşündükçe sorunlarım çoğaldı ve hafızamda tazeliğini korudu. Artık tam tersine inanıyorum. Siz ne yapıyorsunuz böyle durumlarda... Dertleşmek istedim sizlerle