34 yaşındaydım, çalışıyordum, yalnız yaşıyordum, ailem de 1.5 saat uzaktaydi.Artık evlenmem diye düşünüyordum, ailem evlenmiyorum diye üzülüyordu, çevreden de mahalle baskısı görüyordum. Aile dostu bi amca vardı, bana ısrarla birini söylüyordu, istemiyordum ama ısrara direnemedim, görüşelim dedim. Aslında eşim de yaş geçti diye pek evlenmek istemiyormuş, ailesi hep ensesindeymiş, benim için de iyi madem bi tanışalım demiş. Ondan sonra eşim aradı, akabinde buluştuk. Boylu boslu yakışıklı bir adam olsa da tipi beni hiç etkilemedi, tanıştık konustuk ama kendisinden hiç hoşlanmadım, cok itici geldi. Ertesi gün bana watsaptan mesaj falan attı ama ben olumsuz düşündüğümü istemediğimi söyledim, tamam dedi fakat ısrarla yazmaya devam ediyordu. Her yerden engelledim onu. Tamamen kapanmıştı olay. 7-8 ay sonra engelleri kaldırdım, başlamadan bitmiş bir meseleydi nihayetinde. O yüzden engeli düşünmeden öylesine kaldırdım. Meğer adam tetikte bekliyormuş, bana özel bir günümde mesaj attı günümü kutladı, sonra yanıma geldi görüşebilir miyiz dedi. Hediye almış, hediyeler de kalem, cüzdan, ceviz ve tahindi :)) ondan sonra iliskimiz başladı kendisini sevmeye başladım. Sonra evlendik, 2 çocuğumuz var, şükürler olsun. İyi ki onunla evliyim, beni pişman etmedi, Rabbime sonsuz hamdolsun
