Haklısın, hayata karışması da gerekiyor.
Ben böyle incinmişlik durumlarında hemen bir hikaye yazıyorum. Ben 4 yaşındaydım ve okula başlamıştım. İp atlarken birisi bana çarptı, canım çok yandı, hem korktum hem üzüldüm derim. Eve gelince hemen anneannene anlattım, bana sarıldı, böyle kazalar olabileceğini anlattı. Anneannen acıyan yeri öptü, daha iyi hissettim ve sonraki günler okulda kazalar olunca hiç üzülmedim derim. Ben anlatırken oğlum da dökülür anne bana da şöyle olmuştu üzüldüm falan diye. Hikayenin sonunda da evet böyle şeyler olur anne üzülmeyelim der