bu hissi biliyorum. 6 şubat depremine hamile olarak yakalanmıştım ve çook uzun bir süre anksiyeteyle savaştım, hala da tam anlamıyla geçmiş değil.
psikologa da gittim, birebir onun tavsiyelerini aktardım sana.
hala her yağmur yağdığında dizlerim titriyor, çünkü o gece felaket bir yağmur vardı. gözüm avizelerde, her akşam dizlerimden başlayan bir titreme ile kalbimin hızlı hızlı atması sonra bütün vücudumun titremesi.
Allah beterinden korusun, ben ailemden kimseyi kaybetmedim çok şükür ama enkazlar gördüm, perişan aileler gördüm. bugün bile bir haber düştü önüme 1000 gün geçmiş depremin üstünde hala kayıp insanlar var, ölüsü de yok dirisi de yok.
akrabalarından 30-40 kişiyi kaybetmiş kişiler.
kendi kaybettiğim arkadaşlarım, komşularım, öğretmenlerim. doğup büyüdüğüm yer yerle bir oldu, çocukluğuma dair anılarımın yaşayan kanıtları kalmadı.
buna rağmen ben topladım. benden bin kat felaketi yaşayan insanlar da toparlamaya çalışıyor.
sen de güçlü olmalısın ki rahat toplanasın.
bu gerçekle yüzleşip evde yapabileceğin şeyleri yapıp dua etmekten başka yapabileceğin bir şey yok