İlk hamilelikte bu tip düşünceler oluyor. Ama dünyaya geldikten sonra öyle şeyler hissediyorsunuz ki. Ben hele kediler yavrusu olunca herkese pis pis bakıp her an tırmalayacak gibi olur ya öyleydim resmen. Sen yat dinlen ben bakarım bebeğe, altını değiştiririm, banyosunu yaptırırım vs yakınlar destek olmak istiyor tabii. Ben ise yok yok ben yaparım ben yaparım hiç gerek yok diye diye alıştım gitti. Alışmak için vakit geçirmek gerekiyor. Hele emzirirken daha çok bağlanıyor insan. Hık mık dese nasıl da duyuyor insan hemen yataktan düşecek gibi oluyordum aman bir şey mi oldu uyandı diye saniyesinde uyanıyordum eşimse hor hor uyurdu. Bazen kalk be azıcık da sen bak derdim. Allah güç kuvvet veriyor yardım ediyor merak etmeyin. Evet çok büyük bir sorumluluk ama çok da güzel bir şey. İlk altını değiştireceğim zaman bezin tersi düzünü bile bilmezdim. Her şeyi öğreniyorsunuz. Burnu tıkanır hemen araştırmalara gömülürdüm. Ateşi çıkmıştı bir kere bütün gece bekledim bir şey olursa diye. Uzun bir süre 2 kişilik yaşıyorsunuz hayatı. Mesela eşimin aklına gelmez altı doldu mu susadı mı ama analar hep evlatlarını düşünür. Her anı başka güzel küçük hallerine baktıkça duygulanıyorum ya ne güzel zamanlardı diye. Allah size de hayırlısıyla kucağınıza almayı nasip etsin inşAllah, hayırlı ömür versin.