Hatta ne kadar kötü bi düşünce ama ilk zamanlarda sanki bebeğime bisey olsa cokda üzülmem hayatıma devam ederim gibi geliyordu. Herkes kızımı çok severken ben neden bu kadar çok sevemiyorum diye kendime kızıyordum. Sonra acıkmasın diye saatleri takip ettiğimi, gece üstünü açıp üşürse diye kalkıp kontol ettiğimi tırnaklarını keserken canı yancak diye ne kadar korktuğumu, onu bırakıp markete bile gitsem koştur koştur eve döndüğümü farkettim. Demek ki bu kadar düşündüğume göre cok seviyorum ama zamana ihtiyacım var alışmak için diye düşündüm. Kafamdan biraz daha bu düşünceleri çıkartınca daha kolay oldu :)