Size kendi hikayemi anlatmak istedim. Annemle aram çocukluğumdan beri asla iyi olmadı, hep yalnız kaldım tek başıma savaştım, şimdi söylemeye utanıyorum ama nefret ettim sandım. Kızıma 7 aylık hamileyim bir haber geldi annem felç geçirmiş hastaneye koştum ilk defa annem için ağladım. O zamana kadar asla anneme bakmam diyordum dedim ki tövbe anneme bakarım neyse annemin şekeri yükselince gelen felç hali şekeri düşünce geçti tabi ben içten içe o kadar öfkeliyim ki tövbemi unutup nefretime yenik düştüm. Doğum yaptım eşim tutturdu anneni getireceğim kadın torununu görsün dedim ki istemem asla. O inat etti gelecek diye neyse kızım 1 haftalık geldi annem bir saat oturdu, dedim geri götür. Kendimce aynı senin kadar haklıyım çünkü. Bebeğim olduktan sonra da yardımcı olmada ya öfkem katlandı tabi. Bebeğim oldu 20 günlük saat sabah 5 uyanmışım yavrum kucağımda emziriyorum eşimin telefonu çaldı. Arayan kuzenim kalk dedim eşime annem felç oldu Galiba. Eşim telefonu açtı. BAŞIN SAĞOLSUN dedi. Aklımı kaybedecektim
Yalnız kalamadım yavrumla. O kadar kötü oldum ki, anne seni affettim nolur sende beni affet diye çok ağladım ama ne fayda... Şimdi çok pişmanım canım hiç o kadar yanmamıştı. Umarım sabah olmadan görürsün belki benim kadar pişman olmazsın...