Biraz uzun olacak belki ama içimi dökecek başka kimsem yok. Öncelikle şuradan başlayayım. Ben öğretmenim, eşim de sürekli iş değiştiren serbest çalışan. Evleneli bir buçuk yıl olacak, dört aylık bir bebeğim var. Şu an annemin yanındayım, gezmeye geldik izinde olduğum için. Bizi bıraktı döndü birkaç gün önce. Benim sorunum şu: eşim aldığı maaşla evi döndüremiyor. Kredi kartı borçları var. O borçları da birlikte yapmadık bu arada. Ben ona bir çorap bile aldırtmadım çünkü kendim aldım hep. Çocuğun bütün masraflarını neredeyse ben karşıladım. Kiramız 1400.Evlenmeden önce evim var demişti yalan çıktı. Sattım babam toprağa bağladı dedi. Babası bize ev alacağını söyledi almadı. Kiramızı ödeyeceğini söyledi ödemedi. Oğlunun üç kuruş maaşla bunları yapamayacağını biliyordu. Bana güvendi herhalde. Adam zaten tam bir yalancı. Neyse baktım ki bu işin içinden çıkamıyor hep destek oldum. Destek oldukça nankörlük gördüm ve nankörlük gördükçe de yüzüne vurdum. Daha buraya gelmeden önce kartımı bıraktım. Dün akşam sevmediğim bir arkadaşının yanına gitti oturmaya. Önce bana sordu gitme dedim. Sonra insanlık yaptım git ama erken kalk dedim. Bu erken kalkmadı. Üzerine ben birkaç kez arayınca suçlu oldum ve bana bağırdı. Hatta annende kal gelme buraya dedi. Farklı şehirlerdeyiz bu arada. Şimdi bu adama ne yapayım ben? Ailesi beni arar iki gün sonra çocuk ne yapıyor diye. Sayayım mı yüzlerine bunları. Ben sabahlara kadar dirsek çürütüp meslek sahibi olurken oğulları bir baltaya sap olamamış, resmen benim başıma attılar. Daha bir de bana ses yükseltiyor haddini bilmez. Çevremde çalışmayan, yalnızca eşinin desteğiyle geçinen o kadar örnek varken (başta ablası) benim bunları yaşamak zoruma gidiyor.