Aklıma hep eşime karşı kendimden ne kadar çok taviz verdiğim geliyor. Evliliğimizi düşünüyorum da tercih ettiğim hayatla vazgeçtiğim hayat o kadar farklı ki. Bu beni yıpratıyor. Eşim şöyle yapma dersi yapmazdım böyle giy derdi giyerdim. Yani ne dese yapardım ama kendimi şu an o kadar değişmiş kalıba sokulmaya çalışmış mutsuz ve neşesiz hissediyorum ki. Önceden herkes giyimime hayran kalırdı marka marka şıkır şıkır giyerdim. Bu arada kamu çalışanıyım. Şimdi paspal, herşeyden umudunu kesmiş biriyim. Bunu eşime söylediğimde ben naptım sana diyor oysaki zamanında bennde olan neyse(giyim kuşam, davranış, iş ortamındaki arkadaş ilişkilerim..) herşeyi o kadar eleştiriyordu ki kendimi Dünya'nın en büyük yanlışını yapmış gibi hissediyordum. Öyle hissetmemek için onun dediğini yapmak kolay geldi. Şimdiki aklım olsa ben buyum işine geliyorsa derdim. Nerden başlayım nasıl yapayım da bu düşüncelerden kurtulayım lütfen yardım edin. Hayatım mahvolmuş gibi hissediyorum . Evlenmek mutlu olmaya yetmiyomuş...